ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΥΡΙΕ ΜΟΣΧΟΛΙΕ. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ ΣΑΣ.Αυτά ήταν συνοδευόμενα από ένα link,το οποίο παρέπεμπε στο γνωστό μπλογκ kourdistoportocali.Σας το παραδίδουμε αυτούσιο παρακάτω.Είναι μία επιστολή προς το μπλογκ και τον διαχειριστή του.Βέβαια,βρήκαμε και ένα γκρουπ που δημιούργησε ο Αλέξης Πολίτης για το οποίο θα σας δώσουμε και το link.
Καλημέρα Αγαπητέ Κύριε Μπόνιο, Αγαπητό Κουρδιστό Πορτοκάλι
Ξεκαθαρίζω ότι αφορμή για τα γραφόμενά μου υπήρξε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Πρώτο Θέμα», που στο σημερινό της φύλλο (σ.σ 10-10-2010) μιλάει για τη σωτηρία ενός συνανθρώπου μας και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε σε αυτή ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, κάνοντας όπως χαρακτηριστικά λέει το πιο ανθρώπινο «ρουσφέτι» στην ιστορία της πολιτικής μας ζωής.
Είμαι ο δημιουργός της πολυπληθούς ομάδας στήριξης του Βασίλη Νικολόπουλου στο facebook με το όνομα "ΑΓΡΙΝΙΟ ΣΟΣ. ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ" που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην όλη υπόθεση, μιας και ήταν εκείνη στην οποία αποτάθηκε ο πρωθυπουργός αρχικά και που συντόνισε την συνάντησή τους. Έχω ετοιμάσει ένα πολύ κατατοπιστικό και ενδιαφέρον κείμενο σχετικά με όλη αυτή την απίθανη ιστορία και το δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος και το οποίο σας παραθέτω προς δημοσίευση:
Σκόρπιες σκέψεις για την τραγωδία στην Καμαρούλα
Ξεκαθαρίζω ότι αφορμή για τα γραφόμενά μου υπήρξε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Θέμα», που στο αυριανό της φύλλο (σ.σ 10-10-2010) μιλάει για τη σωτηρία ενός συνανθρώπου μας και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε σε αυτή ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, κάνοντας όπως χαρακτηριστικά λέει το πιο ανθρώπινο ρουσφέτι στην ιστορία της πολιτικής μας ζωής.
Προτού αναφερθώ σε πρόσωπα και καταστάσεις, θα ήθελα πρώτα να συστηθώ στο πολυπληθές κοινό που ενημερώνεται καθημερινά μέσω τούτου εδώ του έγκριτου site.
Ονομάζομαι Αλέξιος Πολίτης, είμαι γιατρός στο Κ.Υ. Αγιάς της Λάρισας και πρώτος εξάδερφος του περί ου ο λόγος, Βασίλη Νικολόπουλου, του νέου αυτού παλικαριού από το Αγρίνιο, που την ιστορία του θα ζήλευαν μέχρι και οι αξεπέραστοι αρχαίοι μας τραγωδοί, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος. Είναι ο άνθρωπος που έχασε τον 16χρονο αδελφό του Αλέξη, στο φρικτό πενταπλό φονικό του Αγρινίου, όταν για μια χούφτα τριφύλλι κάποιοι αδίστακτοι κτηνοτρόφοι σκότωσαν πέντε αθώες ψυχές κλείνοντας ισάριθμα σπίτια. Σαν να μην έφθανε όλο αυτό, λίγα χρόνια αργότερα η μητέρα του Βασίλη, Κατερίνα, μην αντέχοντας το χαμό του μικρού Αλέξη αποχαιρέτησε τα δυο της παιδιά με λίγες λέξεις πάνω σε μια κόλα χαρτί και κατόπιν έβαλε τέλος στη ζωή της, πίνοντας φιαλίδιο ισχυρού εντομοκτόνου.
Το μαρτύριο του Βασίλη δεν σταμάτησε εκεί. Η μικρή του αδελφή ένιωσε για μία ακόμη φορά το θάνατο να φωλιάζει στο σπίτι τους και σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει. Βλέποντας τη μανούλα νεκρή, η ψυχή της λύγισε και αποφάσισε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, βάζοντας τέλος στην τόσο σύντομη ζωή της.
Γράφοντας αυτό εδώ το κείμενο, τα συναισθήματά και οι σκέψεις μου ακροβατούν πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Ακόμα δεν ξέρω τι απόχρωση να δώσω στις λέξεις που θα ακολουθήσουν. Η πίκρα που κυρίευσε την ψυχή μου, τέλη Μάρτη, με το διπλό χαμό της Κατερίνας και της μικρής Νάντιας, ένιωθες ότι θα διαρκέσει για πάντα, θα στοιχειώσει την υπόλοιπη μου ζωή. Παράλληλα στην άκρη του μυαλού μου φώλιασε βίαια ένα βασανιστικό ερωτηματικό, το οποίο δεν τόλμησα να εξωτερικεύσω ποτέ, αλλά το διέκρινες εύκολα στα φοβισμένα μου μάτια: «Κι αν δεν έκλεισε εδώ το καταραμένο γαϊτανάκι του θανάτου?», ψέλλιζα και το βλέμμα στρεφόταν μοιραία στο Βασίλη.Δεν ήταν ο φυσικός θάνατος που με τρόμαζε - εξάλλου με αυτόν είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι - αλλά η παραίτηση από τη ζωή, η αυτοεγκατάληψη που ισοδυναμεί με τη χειρίστου είδους αυτοκτονία, ενός νέου, χαρισματικού αλλά και ανεπανόρθωτα πληγωμένου ανθρώπου.
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή τη νεοελληνική τραγωδία που χτύπησε 3 φορές την πόρτα του Βασίλη θέλοντας να λουμπενοποιήσει πλήρως κάθε πτυχή της ζωής και της δίψας του για οικογενειακή θαλπωρή, χαμόγελα, γαλήνη και αγάπη; Οι περισσότεροι από μας θα είχαν λυγίσει μπροστά σε αυτόν τον ορυμαγδό χτυπημάτων, ας μη γελιόμαστε. Θέλει καντάρια ψυχικού σθένους για να βγεις ζωντανός από μια τέτοια άνιση μάχη με τη μοίρα. Ο Βασίλης, κόντρα στις φοβίες όλων, πείσμωσε, πάλεψε, έκλεισε μια για πάντα την πόρτα του σπιτιού του θάβοντας μέσα τον θάνατο και νίκησε, αλλάζοντας τα δεδομένα, κάνοντας την Άτροπο να τον εγκαταλείψει οριστικά. Το να εκθειάσω την ψυχική δύναμη και τις υπόλοιπες αρετές αυτού του παιδιού περιττεύει.
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν θα θυμηθώ εκείνο το βράδυ που μιλήσαμε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι αναχωρεί δίχως καμία πρόθεση να επιστρέψει ποτέ πίσω, για την άλλη άκρη της γης. Ποτέ δεν θα βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα του, την απόγνωση στα μάτια του, μετά τα αλησμόνητα γεγονότα του Μαρτίου, όταν οδήγησε στο μικρό νεκροταφείο της Καμαρούλας, δίπλα από το μνήμα του αγαπημένου τους Αλέξη, τη μητέρα του και τη μικρή του «αδυναμία», την αδελφούλα του.
Θα τα αφήσω πίσω μου όλα αυτά και θα ασχοληθώ με το σήμερα, διότι όπως ήρθαν τα πράγματα, αυτό έχει αξία πλέον. Από τις 23 Αυγούστου ο Βασίλης κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα στη ζωή του, ανοίγοντας επίσημα το μαγαζάκι του. Το κρεοπωλείο αυτό πέραν της χρηστικής του αξίας έχει και μια αξία πολύ μεγαλύτερη, συμβολική: Θα στεγάσει και τα χιλιάδες όνειρα για ΖΩΗ αυτής της τόσο ταλαιπωρημένης ψυχής. Ένα παιδικό του όνειρο (αλήθεια πόσο «παιδικό» μπορεί να θεωρηθεί το όνειρο ενός ανθρώπου που οι συγκυρίες και οι δυσκολίες της ζωής, τον έβγαλαν στον εργασιακό μόχθο στην τρυφερότατη ηλικία των 10 του χρόνων?) που ανήκε επί χρόνια στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και μόνο εκεί, πήρε σάρκα και οστά. Ο Βασίλης Νικολόπουλος, την 23η Αυγούστου, γεμάτος ΕΛΠΙΔΑ, ΚΙΝΗΤΡΟ και ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ, μας καλωσόρισε σε αυτό.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ για λίγο σε όλους αυτούς που από την πρώτη στιγμή και επί μήνες πήραν μέρος με συντονισμένες προσπάθειες στην επιχείρηση διάσωσης αυτού του νέου ανθρώπου. Άνθρωποι με αρχές, δίχως προσωπεία, δίχως διάθεση για προβολή, άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι που αποδεικνύουν ότι υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ σε αυτό το μαύρο κι άραχνο τοπίο μέσα στο οποίο ζούμε, μας συγκίνησαν και μας συγκινούν, τους χρωστάμε τόσα πολλά, τους ευχόμαστε τα καλύτερα.
Θα ξεκινήσω κάνοντας ειδική μνεία στον καθένα ξεχωριστά από τα 6000 μέλη της ομάδας στήριξης του Βασίλη στο facebook «ΑΓΡΙΝΙΟ ΣΟΣ. ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ» της οποίας τυχαίνει να είμαι δημιουργός. Άνθρωποι απλοί, πολίτες ετούτης εδώ της πολύπαθης χώρας που άφησαν στην άκρη τα δικά τους προβλήματα, ένωσαν τις φωνές τους, αφιέρωσαν αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο τους και έγιναν μπροστάρηδες στον αγώνα διάσωσης του παλικαριού μας. Οι χιλιάδες αναρτήσεις, οι προτάσεις, οι φωνές - εκκλήσεις για βοήθεια προς πάσα κατεύθυνση, έπιασαν τόπο και η ευτυχής κατάληξη πλέον γνωστή. Αυτή η διαδικτυακή παρέα θα υπενθυμίζει στο εξής τη δύναμη και το μεγαλείο των πολλών ενωμένων φωνών, την ύπαρξη πραγματικής ανθρωπιάς και αλτρουισμού σε μια εποχή που είχαμε αρχίσει να αμφιβάλλουμε κ να χάνουμε τις ελπίδες μας. Ας γίνει εφαλτήριο για νέες ανάλογες πρωτοβουλίες στο μέλλον. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε θαύματα σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας, "η ισχύς εν τη ενώσει" είχε πει τόσο σοφά ο Αίσωπος το 600 π.Χ.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στον ιερέα του χωριού του Βασίλη, της Καμαρούλας (1000 συγγνώμη πατέρα για την αναφορά μου στο όνομά σου, αλλά το θεωρώ ύψιστο χρέος απέναντι σου κι ας ξέρω ότι μπορεί να σε στεναχωρήσω λίγο), καθώς και στον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς Παπαχρήστο. Η παρουσία τέτοιων Ανθρώπων στους κόλπους της Εκκλησίας μας δίνει την ελπίδα και τη σιγουριά ότι η Εκκλησία είναι ΠΑΡΟΥΣΑ, πάντα δίπλα στην κοινωνία και τα προβλήματά της.
Ακρογωνιαίος λίθος στο όλο εγχείρημα ήταν και συνεχίζει να είναι ο δήμαρχος Αγρινίου, κύριος Παύλος Μοσχολιός, που κοσμεί με την παρουσία του την πολιτική ζωή της Αιτωλοακαρνανίας. Ο κύριος Μοσχολιός μπορεί να θεωρεί εαυτόν επίτιμο μέλος της οικογένειάς μου, ο αγώνας του για τον φίλο του τον Βασιλάκη μεγάλος, αδιάκοπος και ωραίος.
Και για το τέλος φύλαξα αυτόν, του οποίου τη συμβολή πλέον όλοι γνωρίζετε. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου από την πρώτη στιγμή στήριξε αυτοβούλως το Βασίλη δίχως καν να του γίνει κάποια κρούση. Όταν πρωτοεπικοινώνησα ως διαχειριστής του γκρουπ στο facebook με το επιτελείο του, στιγμιαία νόμισα ότι επρόκειτο για κάποιου είδους κακόγουστη φάρσα. Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω κομματική αβάντα ή να θριαμβολογήσω υπέρ του προέδρου, όπως ίσως βιαστούν να πουν οι κακεντρεχείς και οι επικριτές του. Εξάλλου «όπου η αρετή δεν εκτιμάται, εκεί η κακία μιλάει ελεύθερα» έλεγε ο Δημόκριτος. Δεν είχα σκοπό να δημοσιεύσω όλες τούτες τις λεπτομέρειες, είμαι σίγουρος ούτε και ο πρόεδρος, αλλά από τη στιγμή που το έκανε η μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, με το ομολογουμένως έγκριτο και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της, δεν έχω πλέον λόγο να σιωπώ. Ο σπάνιος αυτός πολιτικός είναι ο εμπνευστής, ο αρωγός, ο επιτηρητής όλης της υπερπροσπάθειας διάσωσης του συνανθρώπου μας. Χάρισε απλόχερα την ελπίδα στα μάτια του, τον κράτησε στην Ελλάδα, στο Αγρίνιο, όταν εκείνος έβγαζε εισιτήρια χωρίς επιστροφή για την Αμερική, τον κράτησε ζωντανό. Ένας πολιτικός με σπάνιες ευαισθησίες, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα σε αυτό το θολό γκρι πολιτικό σκηνικό. Πρόεδρε είδαμε επιτέλους τον Βασίλη να χαμογελά δειλά και φταις εσύ για αυτό, εσύ και τα τόσο ΓΛΥΚΟ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ρουσφέτι σου! Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Με τιμή Αλέξης Πολίτης, ιατρός (Λάρισα 10-10-10)Αναδημοσίευση από:
http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=3227
Το link στο facebook είναι:
http://www.facebook.com/profile.php?id=100000508609762#!/group.php?gid=108286885857927
